Εγώ είμαι «γέννημα θρέμμα» του 2ου Γυμνασίου. Ήμουνα μαθητής άριστος, ήμουν και σημαιοφόρος του 2ου Λυκείου το 1962. Δε θα ήθελα βέβαια να ήμουνα μαθητής κάτω από τις συνθήκες που ήμουνα, διότι υπήρχαν και ορισμένα πράγματα που δεν άρεσαν τότε, π.χ. το γεγονός της φοβερή καταπίεσης εκ μέρους των καθηγητών, ήτανε οι καθηγητές ανεξέλεγκτοι, θα μπορούσαμε να πούμε και δεν υπήρχαν τότε μαθητικές κοινότητες. Ο μαθητής ο οποίος διαμαρτύρονταν για δύο μέρες αποβολή που έπαιρνε, θα έτρωγε και άλλες δυο ? τρεις μέρες.
Τότε υπήρχε διαφορετική σχέση μεταξύ μαθητών ?καθηγητών απ? ότι τουλάχιστον υπάρχει σήμερα. Ήταν η σχέση καθαρά τυπική, ήταν πολύ αυστηροί οι καθηγητές, δε βάζανε βαθμολογία υψηλή όπως παίρνετε σήμερα και ήταν κάπως απρόσιτοι. Δύσκολα θα μπορούσε κάποιος μαθητής να πλησιάσει, να προσεγγίσει κάποιον καθηγητή και να του μιλήσει ο καθηγητής με το μικρό του όνομα. Ήτανε πάρα πολύ αυστηροί, έπεφτε πολύ ξύλο και ξύλο κανονικά δηλαδή. Ενώ σήμερα δεν μπορούμε το παιδί ούτε να το προσβάλλουμε, όπως ξέρετε, ούτε καν να του μιλήσουμε άσχημα. Και μας κουρεύανε με τη χοντρή μηχανή, φορούσαμε πηλήκιο, τα κορίτσια φορούσαν ποδιές μέχρι κάτω. Ήτανε ξεχωριστά τα σχολεία, άλλο το θηλέων άλλο το αρρένων. Οπωσδήποτε ήταν πολύ αυστηρά, δε σημαίνει όμως ότι ήτανε καλύτερη η κατάσταση τότε.
