Στα γυμνασιακά μας χρόνια (6τάξιο Γυμνάσιο Αρρένων ακόμη), είχαμε αρκετό διάβασμα αλλά όχι τόσο άγχος όσο έχουν οι σημερινοί μαθητές.
Ήταν αυτά τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης αρκετά πολιτικοποιημένα και σε μαθητικό επίπεδο. Δίναμε «μάχες» για να γιορτασθεί το Πολυτεχνείο αλλά ? και μάχες με τους αιώνιους αντιπάλους του Α? Γυμνάσιο Αρρένων, στα γήπεδα του Basket , στο Εθνικό στάδιο Χαλκίδας (με εισιτήριο παρακαλώ!). Λέγαμε ότι αγωνιζόμαστε για το μάζεμα χρημάτων ώστε να πάμε την πολυήμερη εκδρομή της Έκτης (που δεν έγινε ποτέ). Τώρα που το σκέφτομαι όμως, μάλλον την κατάκτηση του «Υψώματος της Δεξαμενής» επιδιώκαμε, όπου ήταν κτισμένος ο πύργος του Γυμνασίου Θηλέων.
Ήμασταν οι τελευταίες χρονιές πριν την καθιέρωση των Μικτών Γυμνασίων – Λυκείων και των Πανελληνίων εξετάσεων, με Πρακτικό και Κλασσικό και τάξεις 45 μαθητών τουλάχιστον. Στην «συνομοταξία» των καθηγητών υπήρχαν, όπως γίνεται πάντα, πολλά και διάφορα «είδη». Σαν τέτοια όμως, με συμπεριφορές υπό εξαφάνιση, δεν ξεχνώ τον Χημικό Καραγιαννόπουλο τον επονομαζόμενο για το παρουσιαστικό του «κρεμάστρα» (ξύλο και φοβέρα), τον υπερήλικα Φιλόλογο Κόντε Κατωπόδη (ήθελε υπηρέτη να του κουβαλάει την τσάντα) και τις περιστασιακές τζούρες στην τάξη, μετά την ομολογουμένως εξαντλητική προσπάθεια, του πολύ καλού Μαθηματικού Κοντομίχαλου από τα τσιγάρα του τα OSCAR . Γυμνασιάρχης ήταν ο Θεολόγος Κουρκουτσάκης, μουσική μαθαίναμε από τον Μουσικό Σιμιτζή . Είχαμε και ένα νέο ζευγάρι φιλολόγων, τους Πάτσαλη και Σελίμη.
Στο σχολείο λειτουργούσε ακόμη το Αμφιθέατρο του Χημείου. Είχαμε και κλειστό γυμναστήριο (οι σημερινές αίθουσες των Β2, Β3, Β4 ) για ασκήσεις όμως μόνο τύπου Μελισσανίδη. Ο χαμός όμως στη γυμναστική γινόταν στα νέα γήπεδα Basket, ποδοσφαίρου και Τένις του Βούρκου. Η γυμναστική ήταν πάντα και θα είναι η καλύτερη διδακτική ώρα.
