Την περίοδο ?85-?90, τα πράγματα δεν παρουσίαζαν μεγάλη διαφορά από τη σημερινή ζωή του σχολείου.
Κτιριακά το σχολείο είχε την τωρινή του μορφή. Η μόνη διαφορά ήταν στο προαύλιο όπου υπήρχε ένα γήπεδο μπάσκετ και τίποτα άλλο. Επίσης, η αίθουσα πληροφορικής είναι προσθήκη ενώ οι αίθουσες των σημερινών τμημάτων Α5, Γ2, Γ1, Β1, χωρίζονταν με νοβοπάν και έτσι ο παραμικρός θόρυβος γινόταν αντιληπτός στις υπόλοιπες τάξεις.
Το σχολείο λειτουργούσε από τις 8:30 ως τις 1:30 μ.μ. με ενδιάμεσα διαλείμματα. Οι ώρες ήταν αρκετές (όπως φάνηκε) για να δοθούν αποβολές (φυσικά μόνο σε ακραίες περιπτώσεις) και να ερωτευθούν οι μαθητές. Μάλιστα, στη μνήμη μου έχει μείνει ακόμη το ζευγάρι που αγκαλιαζόταν δίπλα από τις τουαλέτες και οι γενικές παρατηρήσεις οι οποίες γίνονταν από το διευθυντή κατά την πρωινή προσευχή. Παρ? όλα αυτά, τα ζευγαράκια γίνονταν αντιληπτά και σε χώρους εκτός σχολείου, όπως στις καθιερωμένες εκδρομές στο Βούρκο αλλά και στην πολυσυζητημένη 5ήμερη της Γ? Λυκείου, που τελικά κατάντησε 3ήμερη. «Ακόμα δεν έχω συγχωρέσει τον κ. Στάμο και τον κ. Ζιάκα για τις δύο μέρες που μας στέρησαν», μου είπε μια συμμαθήτριά μου. Γενικά, οι σχέσεις μαθητών- καθηγητών ήταν καλές. Λίγοι ήταν οι καθηγητές που κρατούσαν την παλιά τακτική (μαθητής- χαμηλά, δάσκαλος- Θεός). Ίσως επειδή τότε ξεκίνησαν οι μαθητές να διεκδικούν τα δικαιώματά τους και τότε θεσπίστηκε και το 15μελές μαθητικό συμβούλιο.
Δε βοήθησε όμως σε τίποτα για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις του σχολείου, που τα χρόνια εκείνα ήταν μηδαμινές ως ανύπαρκτες. Δεν υπήρχαν ομάδες μπάσκετ ή βόλεϊ και δεν είχε ακόμα κάνει την εμφάνισή της η θεατρική ομάδα ή η χορωδία που θα εμφανιστεί λίγο αργότερα.